Biografie

Ik zat onlangs op de tram een roman van Bryan Forbes te lezen, toen een meneer me er op aansprak. Ik zie u zo gezellig bezig, weet u dat ik in mijn leven nog nooit een boek gelezen heb? Niet één? Nee, hij was ooit begonnen aan een album van Suske en Wiske, maar onderweg was hij de draad kwijtgeraakt. Je hoort het vaker en dan denk ik iedere keer: hoe zou mijn leven er hebben uitgezien zonder lectuur? In elk geval zou ik geen schrijver geworden zijn. Boeken waren altijd schatkamers vol avontuur voor mij, vol spanning, vol kennis, vol wijsheid ook. Ik spaarde voor boeken, rangschikte ze, zette er een ex libris-stempel in, koesterde ze als zeldzame schatten. Tegelijk waren hun makers halve goden. ‘A published author’: zou er op aarde ooit een grotere eretitel hebben bestaan?

 

En dus begon ik zelf te schrijven. Er waren de opstellen en de klasbladen natuurlijk, maar toen, in 1969, publiceerde de Wereldkroniek uit Rotterdam mijn eerste verhaal: ‘Pannenkoeken’. Er zat zelfs nog een cheque bij de brief, met honderd echte grotemensen-guldens. Ik was twintig, totaal mislukt op school, en ik dacht: dit is een makkie, dit is de oplossing, ik word schrijver, een mooier beroep is er niet te vinden.

 

Het is uiteindelijk toch nog anders gelopen. Zoals Gerard Cox het zong: “Van de weg geraakt, carrière gemaakt, heel die pannenkoekensmaak vergeten”. De radio kwam erbij en later ook de televisie en er moest een auto gekocht en een huis afbetaald, maar net zo goed ging de schrijfmachine elk jaar mee op vakantie. Er kwamen makkelijke bundeltjes van (voor de volledige lijst moet u hier maar eens kijken), maar pas toen ik wegging bij de VRT en de rest van mijn leven zich eindeloos voor me uit leek te strekken, durfde ik te beginnen aan het Grotere Werk.

 

In 2008 was hij klaar, mijn eerste roman, De rode badkuip, met als hoofdfiguur een Thomas Breens die toen nog als twee druppels water leek op Tom Waes. Het boek werd al bij al enthousiast onthaald en Thomas begon meer en meer op zijn schepper te lijken. Hij heeft een bril nu, en hij wordt een dagje ouder, maar voorlopig zit er nog puf in die vent. Hopelijk nog voor lange jaren. Duimt u mee?